ترانه ی باران
به نام آنکه عشق را آفرید و خود معشوق برتر استترانه ی باران
به نام آنکه عشق را آفرید و خود معشوق برتر استبا من باش ، هر کجا که هستم !
مهربان من با من باش . . . . هر کجا که هستم هر کجا که باشم
تو حدیث عشق را چه دلبرانه بر من آموختی
و من روئیدم . . . آری بسان ساقه های رقصان گندم زار روئیدن آغازیدم
رویشی سبز با باغبانی ساقهای سبز سیمینت !
بگذار تو را داشته باشم
بگذار تکرار اسم تو ترانه شیرین شبهای تنهاییم باشد
و تو را عاشقانه تا اعماق بیکران شب فریاد سر دهم
دیگر این خسته را توانی نمانده است و تنها خیال توست که آرام جانم است
و شوق لحظه دیدارت بر التیام تمام حرفهای نگفته ام بس است !!
پس با من باش هر کجا که باشم هر کجا که هستم
چرا که من فقط تو را می خوانم
تقدیم به همسر عزیزم ،توحید......
با تــو تا نهایت زمانه...
تا باقی وجود٫ تا انتهای عالم فانی ٫عاشـقانه خواهم ماند...
تا بلندای قله های سپیـد خوشبختی...
با دو بال نازک به پرواز در خواهم آمد...
تجربه اولیـن عشــق..
با تــو شیرین شد خوب من...
با تــو گل خوشبختی از اعماق وجودم جوانه زد...
با تـو جرقه های عاشق شدن در آتشکده متروک قلبم شعله کشید...
و ترانه های عاشقانه ام با تـو به حقیقت رسید...
انجماد خون در رگهای یخ زده ام در شراره های آغوش سوزانت ذوب شد...
با تــو و وجود متبرک توست
که می خواهم بمانم...
تــو که با داشتنت پاییز سرد ٫ بهاری دلنشین خواهد بود...
تا همیشه وهمیشه در کلبـه عشــق
میزبان نفسهای عاشـقـانه ات خواهم ماند...
دوستت دارم مهربانم
تقدیم به بهترینم
ومن موج خروشان
در آغوشت بشویم
غصه ها را
بیا تقسیم کن
آرامشت را
سکوتت را
نوای دلنشین را
بشو آهنگساز
این خروشم
به آرامش رسانم
در پناهت