ترانه ی باران
به نام آنکه عشق را آفرید و خود معشوق برتر استترانه ی باران
به نام آنکه عشق را آفرید و خود معشوق برتر استباز باران
باز باران
با ترانه
از بلندای کرانه
با نگاهی عاشقانه
بی‌بهانه
در ترانه
می‌تراود جاودانه
در سکوتی بی‌گلایه
قطره قطره
دانه دانه
بر سر و روی ستاره
می‌زند باران دوباره
شاعرانه
عاشقانه
تا بگوید این ترانه
باز باران...
زیر باران بیا قدم بزنیم
زیر باران بیا قدم بزنیم
حرف نشنیده ای به هم بزنیم
نو بگوییم و نو بیندیشیم
عادت کهنه را به هم بزنیم
و ز باران کمی بیاموزیم
که بباریم و حرف کم بزنیم
کم بباریم اگر، ولی همه جا
عالمی را به چهره نم بزنیم
سخن از عشق خود به خود زیباست
سخن های عاشقانه ای به هم بزنیم
قلم زندگی به دل است
زندگی را بیا رقم بزنیم
سالکم قطره ها در انتظار تواند
زیر باران بیا قدم بزنیم
عشق تو...
نمی دانم بذر عشق تو
را،
دستان کدام باغبان در کویر قلبم پاشید
که شمیم آن،
همه ی فاخته ها و لادن ها را مست کرد.
نمی دانم طراوت کدامین اقاقی را
پیشکش رویاهای آبی ام کردی
که کلبه ی
ویران شده ی دلم،
بهشت همه ی پروانه ها شد.
بگذار در آرامش دریا گونه ات غرق شوم
و در احساس نقره ای ستاره ات تکثیر یابم
تا شاید از زندگی،
تبسمی سبز هم نصیب من شود
